Δ. Πριν τριαντα...τρία χρόνια, τριανταδύο χρόνια...
Ι. Α, μπράβο! Και ένα καβάντζα, να πούμε, για να προλάβω του Χριστού τα πάθη. Ντραμ-ντραμ στο δωμάτιο. Ο Κλουβάτος περίμενε το Χρυσίνη... κι εγώ ακολουθάω να πούμε. Μια, δύο, τρεις... απ! τό'πιασα αλλόυ. Ε, τα κατάφερα όμως. Πάμε στο στούντιο... τα κατάφερα. Παίζει ο Κλουβάτος. Ο Κλουβάτος έχει βάλει τη μουσική και ο Χρυσίνης είναι διευθυντής της Κολούμπιας... μετά τον... αποθανόν πρώτον μεγάλον τον κύριο Μηλιόπουλο, διευθυντής ορχήστρας και μετά διευθυντής της Κολούμπιας στον μουσικό αυτόν, μετά τον Περιστέρη, τον πιανίστα... Ο Χρυσίνης, αόμματος, δεν βλέπει, κιθάρα παίζει.
Μ. Δεν βλέπει;
Ι. Δεν έβλεπε.
Μ. Ναί;
Ι. Ναι.
Δ. Ε, τι ήταν το τραγούδι... το πρώτο αυτό που θα...;
Ι. Ε, φτιάξανε ένα τραγούδι ας πούμε και λένε: "Αυτό θα το βάλουμε να το πει ο Ιορδάνης, για πρώτη δόση." Εγώ βεβαίως επαγγελματίας τραγουδάω από δεκαπέντε χρονών παιδί... δεκαέξι. Και πάω, δεκαεννιά, είκοσι, να με βάλουνε να πω ένα τραγούδι! Πάω... πάω. Το μαθαίνω το τραγούδι και το γράψαμε το τραγούδι αυτό, που θα παίξω τώρα. Από την άλλη ήταν ο Καζαντζίδης.
Δ. 'Ηταν single.
Ι. Από την άλλη πλευρά είχε ένα τραγούδι του Καζαντζίδη. Εγώ τώρα τραγουδάω με την Γκρέυ. Ο Καζαντζίδης τά΄χε με την Γκρέυ. Πηγαίναμε από την Κοκκινιά στα Γερμανικά, πάμε στου Γάλλου... είχαν ησυχία αυτοί... Πρώτα πηγαίναμε και καθόμαστε λίγο παρεϊτσα να πούμε. Μακρυά δεν ζυγώναμε κοντά... Και... εν τάξει, κεράσαμε/περάσαμε, χωρίς να υπάρχουν τίποτα το μυστήριο γύρω από δώ... Ε...
Μ. Το τραγούδι;
Ι. Και με βάλανε ένα τραγούδι να πώ. (παίζει) Δεν κάνουμε βρε και ένα ταξίμι; (παίζει) Αλλά, βέβαια, παίζει ο Κλουβάτος τώρα μπουζούκι, διότι (γέλιο)... ωραίος... ότι και το τραγούδι αυτό δεν έκανε ταξίμι. Μπήκαμε στο τραγούδι συνέχεια και αρχίζει με μια εισαγωγή η Γκρέυ... (παίζει) Τώρα δεν παίζει έτσι. ΄Ηταν αλλιώς το παίξιμο. Αλλά αμέσως έστρωσε.
Κρύψε, καρδιά μου, βαθειά τον πόνο Κουράγιο και υπομονή Θα υποφέρεις κι’ αυτόν τον χρόνο Βάστα καημένο μου κορμί.
Βάστα... (Γκρέυ:) βάστα... λίγο... λίγο... ακόμα πονεμένο μου κορμί
Alas, at this moment the tape ended. The rest of this song went up in smoke... Τhat is what you get when you are playing and recording at the same time...
'Οι αγαπούσες κι’ αν το’ χεις χάσει Κι’ αν σε πικράνανε πολύ Είναι φουρτούνα και θα περάσει Γι’ αυτό μην κλαις, δεν ωφελεί.
Βάστα... λίγο... ακόμα πονεμένο μου κορμί
Κρύψε καρδιά μου βαθειά τον πόνο Και μη σε τρών’ οι στεναγμοί Υπάρχουν τόσοι σ’ αυτόν τον κόσμο Που υποφέρουν πιο πολύ.
© Hugo Strötbaum